“สังคโลก” หมายถึง เครื่องปั้นดินเผาที่ผลิตขึ้นในรูปแบบของภาชนะ เครื่องประกอบสถาปัตยกรรม ตุ๊กตา เป็นต้น มีทั้งชนิดเคลือบน้ำยาและไม่เคลือบน้ำยา โดยมีการผลิตมาตั้งแต่สมัยสุโขทัยไปจนถึงสมัยกรุงศรีอยุธยาตอนกลาง มีการพัฒนาทั้งรูปแบบและวิธีการผลิตจนสามารถส่งเป็นสินค้าส่งออกที่สำคัญในช่วงระหว่างพุทธศตวรรษที่ 20-22

เตาทุเรียง หรือ เตาสังคโลก เป็นชื่อเรียกเตาเผาถ้วยชามสังคโลก ในช่วงราวพุทธศตวรรษที่ 18–22 มักพบอยู่ในบริเวณใกล้แหล่งน้ำเพราะน้ำเป็นส่วนสำคัญในกระบวนการผลิต ตั้งแต่ขั้นตอนการเตรียมดิน หมักดิน และปั้นเป็นภาชนะต่าง ๆ แล้วจึงไปสู่ขั้นตอนของการเผาภาชนะ อีกทั้งแหล่งน้ำยังใช้เป็นเส้นทางการส่งออกที่สำคัญอีกด้วย 

ศิลาจารึกหลักที่ 1 ของพ่อขุนรามคำแหงบันทึกเรื่องการค้าเสรีในสมัยสุโขทัย โดยระบุว่า "ใครจักใคร่ค้าช้างค้า ใครจักใคร่ค้าม้าค้า ใครจักใคร่ค้าเงือนค้าทองค้า" ซึ่งหมายความว่า ประชาชนมีอิสระในการค้าขายทุกชนิด. นอกจากนี้ ยังมีการกล่าวถึงตลาดปสาน ซึ่งเป็นแหล่งการค้าสำคัญในสมัยนั้น